Wzorzec rasy
FCI-Standard N° 235 / 20.12.2012 DOG NIEMIECKI (Deutsche Dogge)
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 08.10.2012.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa i stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa. Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Za przodków dzisiejszych dogów niemieckich uznaje sie dawne “Bullenbeisery” (rodzaj buldoga) i psy gończe na grubą zwierzynę (“Hatz-und Saurueden”) – te ostatnie były czymś pomiędzy ciężkimi mastyfami a lekkimi, szybkimi chartami. Określenie „Dogge” oznaczało pierwotnie dużego, silnego psa, nie określając jego rasy. Z czasem pojawiły się nazwy takie, jak Ulmer Dogge, English Dogge, Great Dane, Hatzrüde (pies myśliwski), Saupacker (dzikarz) oraz Grosse Dogge, które odnosiły sie do psów określonej wielkości i umaszczenia. W roku 1878 powołano w Berlinie siedmioosobowy komitet, w skład którego weszli sędziowie i hodowcy, którym przewodniczył dr Bodinus. Zadaniem tego komitetu było sklasyfikowanie tych rozmaitych odmian psów w jednej kategorii “dogów niemieckich”. Tak rozpoczęła się hodowla nowej niemieckiej rasy. W roku 1880, przy okazji wystawy psów w Berlinie, przyjęto pierwszy wzorzec rasy, wielokrotnie później zmieniany, a w roku 1888 powstał klub Deutsche Doggen Club 1888 e.V. Obecny wzorzec dostosowany jest do wymogów FCI.
WRAŻENIE OGÓLNE: Szlachetny wygląd doga niemieckiego jest skutkiem połączenia potężnej, silnej i harmonijnej sylwetki z elegancją, dumą i potęgą. Wielkość, połączona ze szlachetnością, harmonijną budową, proporcjonalną sylwetką i pełną wyrazu głową powodują, że dog niemiecki przykuwa uwagę, jak najwyższej klasy rzeźba. To prawdziwy Apollo wśród wszystkich psów.
WAŻNE PROPORCJE: Sylwetka prawie kwadratowa; dotyczy to zwłaszcza samców. Suki mogą być trochę dłuższe.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: Przyjacielski, kochający swych właścicieli i oddany im. Wobec obcych może wykazywać rezerwę. Celem hodowli jest pies pewny siebie, nieustraszony, łatwy do ułożenia, łagodny i rodzinny, o wysokiej odporności na prowokacje i pozbawiony agresji.
GŁOWA W harmonii z wyglądem ogólnym. Długa, wąska, wyrazista i wyróżniająca tego psa. Nigdy klinowata. Pięknie wyrzeźbiona, zwłaszcza pod oczami. Odległość od czubka nosa do stopu i od stopu do końca słabo wyrażonego guza potylicznego możliwie jednakowa. Linie profilu zdecydowanie równolegle. Oglądana z przodu głowa ma wyglądać na wąską z jak najszerszym grzbietem nosa.
MÓZGOCZASZKA: Czaszka: Łuki brwiowe wyraźne, ale nie wystające. Stop: Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA: Nos: Duży, raczej szeroki niż okrągły, o dużych nozdrzach. Czarny, tylko u psów maści arlekin (biało czarnych), u których czarny jest pożądany, ale dopuszczalny jest też plamisty (czarny z różowym) lub cielisty. U psów błękitnych nos ma barwę antracytu (rozjaśniona czerń). Kufa: Głęboka i jak najbardziej prostokątna w liniach. Grzbiet nosa nie może być ani wypukły ani wklęsły, ani orli.
Wargi: Kąciki warg wyraźnie zarysowane, nie są ani suche ani nadmiernie obwisłe lub zwinięte, wargi ciemno pigmentowane, tylko u arlekinów tolerowane częściowo niepigmentowane lub cieliste.
Uzębienie: Szczęki mocne i szerokie, uzębienie mocne, zdrowe, kompletne (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym), zgryz nożycowy. Jakiekolwiek odchylenia od nożycowego zgryzu i kompletu uzębienia z wyjątkiem P1 w żuchwie wysoce niepożądane.
Policzki: Lekko zaznaczone i niewystające.
Oczy: Średniej wielkości, o żywym, przyjaznym i inteligentnym wyrazie. Jak najciemniejsze, kształtu migdała, o dobrze przylegających powiekach. Nie są osadzone zbyt szeroko ani szparkowate. U psów błękitnych tolerowane są oczy nieco jaśniejsze, natomiast u arlekinów – jasne lub różnobarwne.
Uszy: Naturalnie wiszące, wysoko osadzone, ale nie wznoszone powyżej głowy ani nisko wiszące. średniej wielkości, przednimi krawędziami przylegające do policzków, nie mogą ani ciężko wisieć ani odstawać od głowy.
SZYJA: Długa, sucha, dobrze umięśniona, ładnie osadzona, zwężająca się ku głowie, łukowato wysklepiona. Noszona wysoko i trochę do przodu.
TUŁÓW: Kłąb: Stanowi najwyższy punkt mocnego tułowia; tworzą go szczyty łopatek, wystające ponad wyrostki kolczyste kręgosłupa. Grzbiet: Krótki i mocny, niemal prostą linią łagodnie opadający ku tyłowi. Nie może być długi ani wznosić się w kierunku zadu.
Lędźwie: Lekko wysklepione, szerokie, mocno umięśnione
Zad : Szeroki, dobrze umięśniony, lekko opadający od guzów biodrowych ku nasadzie ogonai przechodzący w nią niezauważalnie. Nie może być ani poziomy ani mocno ścięty.
Klatka piersiowa : Sięga łokcia, szeroka i głęboka, nie może być płaska lub płytka, z wyraźnymprzedpiersiem, ale mostek nie może być wystający.
Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko do tyłu, nie mogą być ani beczkowate ani płaskie.
Linia dolna i brzuch : Brzuch wyraźnie podciągnięty, linia dolna ładnie wygięta od mostka ku tyłowi.
Suki, nawet po macierzyństwie, nie powinny mieć obwisłego brzucha.
OGON: Sięga stawu skokowego. Osadzony wysoko, gruby u nasady, równomiernie zwężający się ku końcowi. W spokoju wiszący nisko i naturalnie zagięty. Przy pobudzeniu lub w ruchu wzniesiony szablasto, ale nie wyraźnie powyżej grzbietu. Szczotka z dłuższej sierści niepożądana. Ogona zakręcony na końcu, skręcony na bok lub zakręcony wysoce niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: WYGLĄD OGÓLNY: dostatecznie kątowane, o mocnym kośćcu i umięśnieniu.
Łopatka: Dobrze umięśniona, długa, skośnie ustawiona, tworzy z ramieniem kąt 100 – 110o.
Ramię: Mocne i dobrze umięśnione, przylegające do tułowia, powinno być trochę dłuższe od łopatki.
Łokcie: Nie są wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię: Mocne, umięśnione, oglądane z boku i z przodu zupełnie proste i pionowe.
Nadgarstek: Mocny, tylko nieznacznie wyróżniający sie z całości kończyny.
Śródręcze: Mocne, oglądane z przodu – proste, oglądane z boku odrobinę nachylone do przodu.
Łapa: Zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta (kocia). Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE: WYGLĄD OGÓLNY: Mocno umięśnione, przez co zad i uda są szerokie i zaokrąglone. Mocne, dobrze kątowane kończyny są ustawione równolegle do przednich, gdy patrzeć na nie od tyłu.
Udo: Długie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.
Kolano: Mocne, znajduje się niemal dokładnie pod stawem biodrowym.
Podudzie: Mniej więcej tej samej długości, co udo, dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: Mocne, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Śródstopie: Krótkie, mocne, niemal pionowe względem podłoża.
CHODY : Ruch harmonijny, lekki, przestrzenny, trochę sprężysty. Nigdy związany. Kończyny przednie i tylne są w ruchu równoległe, oglądane zarówno z przodu jak i z tyłu. Pełna koordynacja akcji przodu i tyłu, bez inochodu. SKÓRA: Dobrze przylegająca, u psów jednomaścistych mocno pigmentowana, natomiast u arlekinów rozłożenie pigmentu odpowiada zasadniczo rozłożeniu łat.
SZATA:
SIERŚĆ: Bardzo krótka, gęsta, gładka, przylegająca i lśniąca. Nie może być twarda, matowa lub z podszerstkiem.
MAŚĆ: Dogi niemieckie hodowane są w trzech kategoriach umaszczeń: żółte i pręgowane, czarne i arlekiny, oraz błękitne.
Żółte: od jasnozłocistych po ciemnozłote. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Niedopuszczalna maść szarawa, z nalotem błękitnym lub przybrudzona.
Pręgowane: maść podstawowa od jasno do ciemnozłotej, z czarnymi pręgami jak najbardziej wyraźnymi i równo rozmieszczonymi, przebiegającymi wzdłuż linii żeber. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Pręgi nie mogą być rozmyte.
Arlekiny (biała z czarnymi, poszarpanymi łatami). Maść podstawowa czystobiała, możliwie bez nakrapiania. Czystoczarne plamy rozrzucone po całym ciele, poszarpane na krawędziach. Plamy szare lub w odcieniu brązowym niepożądane, podobnie jak takie odcienie w czerni. Równie niepożądane błękitne lub szare nakrapianie na bieli.
Zdarzają się też tak zwane „szare arlekiny”. Nie są one pożądane, ale nie mogą być dyskwalifikowane.
Czarne: Lśniąco czarne, dopuszczalne białe znaczenia. W tej kategorii mieszczą się psy “płaszczowe”, u których czerń pokrywa cały tułów, a kufa, spód szyi, klatka piersiowa, brzuch, nogi i koniec ogona są białe, a także psy „płytowe”, o rozległych czarnych łatach na białym tle. Czerń nigdy nie może mieć odcieni żółtych, brązowych lub błękitnych.
Błękitne: Czysty kolor stalowo niebieski, dopuszczalne białe znaczenia. Bez odcieni żółtych lub czarniawych.
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy co najmniej 80 cm, ale nie więcej niż 90 cm. Suki co najmniej 72 cm, ale nie więcej niż 84 cm.
*****
WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
WADY DUŻE:
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie
POCHODZENIE: Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA: 08.10.2012.
UŻYTKOWOŚĆ: Pies do towarzystwa i stróżujący.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła. Sekcja 2.1 Molosy typu mastyfa. Bez prób pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Za przodków dzisiejszych dogów niemieckich uznaje sie dawne “Bullenbeisery” (rodzaj buldoga) i psy gończe na grubą zwierzynę (“Hatz-und Saurueden”) – te ostatnie były czymś pomiędzy ciężkimi mastyfami a lekkimi, szybkimi chartami. Określenie „Dogge” oznaczało pierwotnie dużego, silnego psa, nie określając jego rasy. Z czasem pojawiły się nazwy takie, jak Ulmer Dogge, English Dogge, Great Dane, Hatzrüde (pies myśliwski), Saupacker (dzikarz) oraz Grosse Dogge, które odnosiły sie do psów określonej wielkości i umaszczenia. W roku 1878 powołano w Berlinie siedmioosobowy komitet, w skład którego weszli sędziowie i hodowcy, którym przewodniczył dr Bodinus. Zadaniem tego komitetu było sklasyfikowanie tych rozmaitych odmian psów w jednej kategorii “dogów niemieckich”. Tak rozpoczęła się hodowla nowej niemieckiej rasy. W roku 1880, przy okazji wystawy psów w Berlinie, przyjęto pierwszy wzorzec rasy, wielokrotnie później zmieniany, a w roku 1888 powstał klub Deutsche Doggen Club 1888 e.V. Obecny wzorzec dostosowany jest do wymogów FCI.
WRAŻENIE OGÓLNE: Szlachetny wygląd doga niemieckiego jest skutkiem połączenia potężnej, silnej i harmonijnej sylwetki z elegancją, dumą i potęgą. Wielkość, połączona ze szlachetnością, harmonijną budową, proporcjonalną sylwetką i pełną wyrazu głową powodują, że dog niemiecki przykuwa uwagę, jak najwyższej klasy rzeźba. To prawdziwy Apollo wśród wszystkich psów.
WAŻNE PROPORCJE: Sylwetka prawie kwadratowa; dotyczy to zwłaszcza samców. Suki mogą być trochę dłuższe.
ZACHOWANIE / TEMPERAMENT: Przyjacielski, kochający swych właścicieli i oddany im. Wobec obcych może wykazywać rezerwę. Celem hodowli jest pies pewny siebie, nieustraszony, łatwy do ułożenia, łagodny i rodzinny, o wysokiej odporności na prowokacje i pozbawiony agresji.
GŁOWA W harmonii z wyglądem ogólnym. Długa, wąska, wyrazista i wyróżniająca tego psa. Nigdy klinowata. Pięknie wyrzeźbiona, zwłaszcza pod oczami. Odległość od czubka nosa do stopu i od stopu do końca słabo wyrażonego guza potylicznego możliwie jednakowa. Linie profilu zdecydowanie równolegle. Oglądana z przodu głowa ma wyglądać na wąską z jak najszerszym grzbietem nosa.
MÓZGOCZASZKA: Czaszka: Łuki brwiowe wyraźne, ale nie wystające. Stop: Wyraźny.
TRZEWIOCZASZKA: Nos: Duży, raczej szeroki niż okrągły, o dużych nozdrzach. Czarny, tylko u psów maści arlekin (biało czarnych), u których czarny jest pożądany, ale dopuszczalny jest też plamisty (czarny z różowym) lub cielisty. U psów błękitnych nos ma barwę antracytu (rozjaśniona czerń). Kufa: Głęboka i jak najbardziej prostokątna w liniach. Grzbiet nosa nie może być ani wypukły ani wklęsły, ani orli.
Wargi: Kąciki warg wyraźnie zarysowane, nie są ani suche ani nadmiernie obwisłe lub zwinięte, wargi ciemno pigmentowane, tylko u arlekinów tolerowane częściowo niepigmentowane lub cieliste.
Uzębienie: Szczęki mocne i szerokie, uzębienie mocne, zdrowe, kompletne (42 zęby zgodnie ze wzorem zębowym), zgryz nożycowy. Jakiekolwiek odchylenia od nożycowego zgryzu i kompletu uzębienia z wyjątkiem P1 w żuchwie wysoce niepożądane.
Policzki: Lekko zaznaczone i niewystające.
Oczy: Średniej wielkości, o żywym, przyjaznym i inteligentnym wyrazie. Jak najciemniejsze, kształtu migdała, o dobrze przylegających powiekach. Nie są osadzone zbyt szeroko ani szparkowate. U psów błękitnych tolerowane są oczy nieco jaśniejsze, natomiast u arlekinów – jasne lub różnobarwne.
Uszy: Naturalnie wiszące, wysoko osadzone, ale nie wznoszone powyżej głowy ani nisko wiszące. średniej wielkości, przednimi krawędziami przylegające do policzków, nie mogą ani ciężko wisieć ani odstawać od głowy.
SZYJA: Długa, sucha, dobrze umięśniona, ładnie osadzona, zwężająca się ku głowie, łukowato wysklepiona. Noszona wysoko i trochę do przodu.
TUŁÓW: Kłąb: Stanowi najwyższy punkt mocnego tułowia; tworzą go szczyty łopatek, wystające ponad wyrostki kolczyste kręgosłupa. Grzbiet: Krótki i mocny, niemal prostą linią łagodnie opadający ku tyłowi. Nie może być długi ani wznosić się w kierunku zadu.
Lędźwie: Lekko wysklepione, szerokie, mocno umięśnione
Zad : Szeroki, dobrze umięśniony, lekko opadający od guzów biodrowych ku nasadzie ogonai przechodzący w nią niezauważalnie. Nie może być ani poziomy ani mocno ścięty.
Klatka piersiowa : Sięga łokcia, szeroka i głęboka, nie może być płaska lub płytka, z wyraźnymprzedpiersiem, ale mostek nie może być wystający.
Żebra dobrze wysklepione, sięgające daleko do tyłu, nie mogą być ani beczkowate ani płaskie.
Linia dolna i brzuch : Brzuch wyraźnie podciągnięty, linia dolna ładnie wygięta od mostka ku tyłowi.
Suki, nawet po macierzyństwie, nie powinny mieć obwisłego brzucha.
OGON: Sięga stawu skokowego. Osadzony wysoko, gruby u nasady, równomiernie zwężający się ku końcowi. W spokoju wiszący nisko i naturalnie zagięty. Przy pobudzeniu lub w ruchu wzniesiony szablasto, ale nie wyraźnie powyżej grzbietu. Szczotka z dłuższej sierści niepożądana. Ogona zakręcony na końcu, skręcony na bok lub zakręcony wysoce niepożądany.
KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE: WYGLĄD OGÓLNY: dostatecznie kątowane, o mocnym kośćcu i umięśnieniu.
Łopatka: Dobrze umięśniona, długa, skośnie ustawiona, tworzy z ramieniem kąt 100 – 110o.
Ramię: Mocne i dobrze umięśnione, przylegające do tułowia, powinno być trochę dłuższe od łopatki.
Łokcie: Nie są wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz. Przedramię: Mocne, umięśnione, oglądane z boku i z przodu zupełnie proste i pionowe.
Nadgarstek: Mocny, tylko nieznacznie wyróżniający sie z całości kończyny.
Śródręcze: Mocne, oglądane z przodu – proste, oglądane z boku odrobinę nachylone do przodu.
Łapa: Zaokrąglona, dobrze wysklepiona, zwarta (kocia). Pazury krótkie, mocne i jak najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE: WYGLĄD OGÓLNY: Mocno umięśnione, przez co zad i uda są szerokie i zaokrąglone. Mocne, dobrze kątowane kończyny są ustawione równolegle do przednich, gdy patrzeć na nie od tyłu.
Udo: Długie, szerokie, bardzo dobrze umięśnione.
Kolano: Mocne, znajduje się niemal dokładnie pod stawem biodrowym.
Podudzie: Mniej więcej tej samej długości, co udo, dobrze umięśnione.
Stawy skokowe: Mocne, nie wykręcone na zewnątrz ani do wewnątrz.
Śródstopie: Krótkie, mocne, niemal pionowe względem podłoża.
CHODY : Ruch harmonijny, lekki, przestrzenny, trochę sprężysty. Nigdy związany. Kończyny przednie i tylne są w ruchu równoległe, oglądane zarówno z przodu jak i z tyłu. Pełna koordynacja akcji przodu i tyłu, bez inochodu. SKÓRA: Dobrze przylegająca, u psów jednomaścistych mocno pigmentowana, natomiast u arlekinów rozłożenie pigmentu odpowiada zasadniczo rozłożeniu łat.
SZATA:
SIERŚĆ: Bardzo krótka, gęsta, gładka, przylegająca i lśniąca. Nie może być twarda, matowa lub z podszerstkiem.
MAŚĆ: Dogi niemieckie hodowane są w trzech kategoriach umaszczeń: żółte i pręgowane, czarne i arlekiny, oraz błękitne.
Żółte: od jasnozłocistych po ciemnozłote. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Niedopuszczalna maść szarawa, z nalotem błękitnym lub przybrudzona.
Pręgowane: maść podstawowa od jasno do ciemnozłotej, z czarnymi pręgami jak najbardziej wyraźnymi i równo rozmieszczonymi, przebiegającymi wzdłuż linii żeber. Pożądana czarna maska. Bez białych znaczeń. Pręgi nie mogą być rozmyte.
Arlekiny (biała z czarnymi, poszarpanymi łatami). Maść podstawowa czystobiała, możliwie bez nakrapiania. Czystoczarne plamy rozrzucone po całym ciele, poszarpane na krawędziach. Plamy szare lub w odcieniu brązowym niepożądane, podobnie jak takie odcienie w czerni. Równie niepożądane błękitne lub szare nakrapianie na bieli.
Zdarzają się też tak zwane „szare arlekiny”. Nie są one pożądane, ale nie mogą być dyskwalifikowane.
Czarne: Lśniąco czarne, dopuszczalne białe znaczenia. W tej kategorii mieszczą się psy “płaszczowe”, u których czerń pokrywa cały tułów, a kufa, spód szyi, klatka piersiowa, brzuch, nogi i koniec ogona są białe, a także psy „płytowe”, o rozległych czarnych łatach na białym tle. Czerń nigdy nie może mieć odcieni żółtych, brązowych lub błękitnych.
Błękitne: Czysty kolor stalowo niebieski, dopuszczalne białe znaczenia. Bez odcieni żółtych lub czarniawych.
WIELKOŚĆ: Wysokość w kłębie: Psy co najmniej 80 cm, ale nie więcej niż 90 cm. Suki co najmniej 72 cm, ale nie więcej niż 84 cm.
*****
WADY: Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie i sprawność psa.
- Niedostateczny stop
- Zawinięta warga (dolna warga wywinięta na siekacze i zaciśnięta między nimi)
- Nieregularne ustawienie siekaczy, aczkolwiek ma to mniejsze znaczenie, gdy zachowany jest prawidłowy zgryz
- Zęby zbyt małe
- Zgryz częściowo cęgowy
- Oczy wyłupiaste lub zbyt głęboko osadzone
- Łopatki luźne lub przeładowane, strome
- Luźne łokcie
- Nadgarstek wykrzywiony, powiększony lub z kozińcem
- Wyraźnie słabe śródręcze, spionowane lub zbyt nachylone
- Niedostateczne lub przesadne kątowanie tyłu
- Stawy skokowe słabe, powiększone lub z przeprostem.
- Postawa krowia, zbieżna, wilcze pazury
- Łapa długa lub płaska
WADY DUŻE:
- Brak pewności siebie, lękliwość, nerwowość
- Głowa jabłkowata
- Wyraźne policzki
- Obwisłe powieki
- Widoczna trzecia powieka
- Grzbiet wysklepiony lub zapadnięty
- Mocno opadający zad
- Ciągły inochód
- Ogon uszkodzony, zgrubiały na końcu lub przycięty
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Agresja lub wyraźna lękliwość
- Wyraźnie nienormalna budowa lub zachowanie
- Agresja ze strachu
- Łatwość prowokacji
- Nos czekoladowy lub rozłupany
- Przodozgryz
- Tyłozgryz
- Zgryz cęgowy
- Zgryz przemienny
- Brak zębów innych niż 2 P1 w żuchwie
- Entropium/ Ektropium
- Macroblepharia (zasłonięcie białkówki przez trzecią powiekę)
- Oczy porcelanowe lub różnobarwne u psów innych niż arlekin
- Zdeformowane kręgi ogonowe
- Maść podstawowa srebrzysta lub izabelowata u żółtych i pręgowanych
- Biała strzałka, kołnierz, skarpety i koniec ogona u żółtych, pręgowanych i błękitnych.
- Porcelanowe arlekiny (z łatami błękitnymi, pręgowanymi lub żółtymi)
- Albinizm
- Głuchota
- Wzrost poniżej minimum
N.B. : Samce muszą mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie
Okólnik FCI nr 67/2013 - dot. koloru merle
Zgodnie z nowym wzorcem rasy (data publikacji - 08/10/2012),
kolor merle nie jest już uznawany za wadę dyskwalifikującą jako że gen "szarego merle" może dawać poprawnie umaszczone czarno/białe arlekiny,
w zależności od skojarzenia.
Powodem wykreślenia genu "merle" jako wady dyskwalifikującej jest zapewnienie szerszej puli genów.
Jednakże, nie oznacza to pod żadnym pozorem, że kolor merle jest kolorem pożądanym. Jest to wyraźnie określone we wzorcu.
Konsekwentnie, psy merle nie mogą otrzymywać najwyższych not na wystawach.
Zgodnie z nowym wzorcem rasy (data publikacji - 08/10/2012),
kolor merle nie jest już uznawany za wadę dyskwalifikującą jako że gen "szarego merle" może dawać poprawnie umaszczone czarno/białe arlekiny,
w zależności od skojarzenia.
Powodem wykreślenia genu "merle" jako wady dyskwalifikującej jest zapewnienie szerszej puli genów.
Jednakże, nie oznacza to pod żadnym pozorem, że kolor merle jest kolorem pożądanym. Jest to wyraźnie określone we wzorcu.
Konsekwentnie, psy merle nie mogą otrzymywać najwyższych not na wystawach.
Zarząd Główny ZKwP na posiedzeniu plenarnym w dniu 10.12.2014 r. podjął następującą uchwałę, obowiązującą od 1 stycznia 2015 roku:
"3. Zarząd Główny uchwalił :
Kluby tzw. "wybieralne" mogą organizować swoje wystawy wyłącznie, jako wystawy krajowe np. Krajowa Wystawa Owczarków Niemieckich itp.
i przyznawać na nich tytuły, wskazane dla wystaw krajowych (rozdz. IV, pkt. 3 Regulaminu Wystaw Psów Rasowych) -
Zwycięzca Młodzieży,
Najlepszy Junior w Rasie,
Najlepszy Dorosły Pies,
Najlepsza Dorosła Suka,
Najlepszy Weteran w Rasie,
Zwycięzca Rasy (ZR lub BOB) i
Zwycięzca Płci Przeciwnej (BOS).
Kluby tzw. "wybieralne" na swojej wystawie rangi krajowej mogą przyznawać duże CWC.
Dotyczy to wyłącznie jednej wystawy w roku, organizowanej przez te Kluby."
"3. Zarząd Główny uchwalił :
Kluby tzw. "wybieralne" mogą organizować swoje wystawy wyłącznie, jako wystawy krajowe np. Krajowa Wystawa Owczarków Niemieckich itp.
i przyznawać na nich tytuły, wskazane dla wystaw krajowych (rozdz. IV, pkt. 3 Regulaminu Wystaw Psów Rasowych) -
Zwycięzca Młodzieży,
Najlepszy Junior w Rasie,
Najlepszy Dorosły Pies,
Najlepsza Dorosła Suka,
Najlepszy Weteran w Rasie,
Zwycięzca Rasy (ZR lub BOB) i
Zwycięzca Płci Przeciwnej (BOS).
Kluby tzw. "wybieralne" na swojej wystawie rangi krajowej mogą przyznawać duże CWC.
Dotyczy to wyłącznie jednej wystawy w roku, organizowanej przez te Kluby."
